60 jaar voetbalvereniging Vijlen in vogelvlucht: 1935 – 1995

In 1933 reeds zinspeelde men in Vijlen met de gedachte de edele voetbalsport in georganiseerd verband te gaan beoefenen. Iedere dag werd er door de Vijlense jeugd, op hun eigen “voetbalveld” Op gen Dreisschen, naar harte lust onder “dur tram” getrapt. “Dur tram” was een extra grote bal, die groter werd, naarmate hij langer werd gebruikt. De normale bal was een varkensblaas, waar omheen leren riempjes werden gelegd. Deze riempjes werden op één plaats aan elkaar geknoopt. Als men nu de bal kopte net op de plaats waar de leren riempjes aan elkaar waren gebonden, had men een aardige rode striem op het voorhoofd. Al vlug breidde de voetbalkoorts zich over geheel Vijlen uit. Men kwam weldra tot de vorming van een elftal, dat later een licentie kreeg om deel te nemen aan de beruchte serie-wedstrijden; verder speelde men enkel maar her en der vriendschappelijke wedstrijden.

Voorheen waren reeds twee clubs in de jaren 20 ter ziele gegaan: Olympia (verenigingslokaal in Café “Dur Beumerwald in Vijlenstraat) en Zwart-Wit die het lokaal hadden in Café Werker; het voetbalterrein van Zwart-Wit bevond zich destijds aan de Boom.

 

De eerste voetbalgevechten speelden zich af “Op gen Dreisschen”. De bakermat van de huidige R.K.V.V. Vijlen ligt echter “Op dur Grunnevich”. In 1935 legden de Gebr. Niks en Zinken de grondsteen voor de huidige R.K.V.V. Vijlen; zij gaven de aanstoot tot het beoefenen van de voetbalsport in georganiseerd verband. Op hun initiatief werd er een oprichtingsvergadering bijeen geroepen; deze vergadering werd gehouden in Huize Demollin, de toenmalige groentezaak annex café (nu woonhuis van Men Dohmen). Op 19 juni 1935 zag de R.K.V.V. Vijlen haar levenslicht. In eerste instantie kozen de oprichters voor de naam V.V.S. (Vijlense Voetbal Sport). Hierin kwam echter na enkele jaren verandering. De leden Leo, Harry, Sjef en Dolf Niks, alsmede Casper, Hubert en Herman Zinken, Leo Reul, Joep Duysings, Wiel Baltus, Piet Baltus, Piet Renardie, Frans Rouvroi, Eduard Meens, Hiens Saive, Hubert Mullenders en Johan Demollin kozen als eerste officiële voorzitter: Leo Niks; Eduard Meens werd secretaris, Casper Zinken werd penningmeester; Hiens Saive en Hubert Mullenders werden bestuursleden; tevens fungeerden zij als begeleider en grensrechter. De contributie werd vastgesteld op fl 0,25 per maand. Een voetbalveld lag naast de deur, op der Grunnevich. Doelen kocht men van de ter ziele gegane voetbalvereniging Trintelen. Doelnetten wist men “noaber” Raeren voor een zacht prijsje te ontfutselen. De lijnen van dit eerste officiële voetbalveld werden gemaakt “mit dur kwispel”. Later in het jaar traden o.a. tot de V.V.S. toe de heren Casper Baumans en Johan Horbach. Samen met Harrie Niks hebben zij zich vanaf het begin tot aan hun dood verdienstelijk gemaakt voor de vereniging. In 1935 nam de V.V.S. voor het eerst deel aan de competitie van de R.K.L.V.B.; men startte destijds in de 3e klasse Onderafdeling. Onderstaand treft u een foto aan van het elftal, in geel-zwart gestreepte trui en zwarte broek, dat toen de strijd aanbond met de diverse tegenstanders. Op d’r Grunnevich heeft men zweet en bloed gelaten; bij gastvrouw Netta Thewissen-Duysings werden emmers bier en heel wat haringen verorberd, totdat men in 1938 op zoek ging naar een nieuw clublokaal en voetbalterrein. De Vijlense horeca kon inschrijven en een bod doen om de voetbalvereniging binnen haar muren te halen. Men moest zich wel realiseren dat de kastelein moest zorgdragen voor het speelklaar maken van het veld; bovendien moest hij de spelers onder de rust van thee voorzien en dat alles belangeloos. De keuze viel op Café An der Knap van de familie Heyenrath, die voor fl 27,50 ingeschreven had; fl 0,50 meer dan Café Jos Heyenrath (Aan de Boom). Als nieuw voetbalveld werd een veld in der Bommerich (Schwarzberg), van de familie Geerkens, aangezocht; hier speelde men tot 1944. Nadat de spelers zich hadden omgekleed gingen ze via “dur Kirberich” en “dur Bermetijn” naar het voetbalveld. In die periode was het, dat de V.V.S. een metamorfose onderging: het geel-zwarte tenue werd aan de kant geschoven en vervangen door een witte broek en ’n groenwitte trui; kleuren die nu nog steeds door de vertegenwoordigende elftallen worden gedragen. Ondertussen waren dermate veel voetballiefhebbers tot de de voetbalvereniging toegetreden, dat men over kon gaan tot het uitbreiden van de vereniging met een tweede elftal; dit alles gebeurde rond 1940 De belangrijkste verandering kwam in 1942: toen werd de naam V.V.S. gewijzigd in R.K.V.V. Vijlen. In 1942 werden er voor het eerst donateurskaarten aangeboden en vele Vijlenaren voelden zich aangetrokken tot de R.K.V.V. Vijlen. In de jaren 1944-1946 speelde men aan de Hilleshagerweg, op een terrein van de familie Vanwersch; hierna toog men naar de Heinen’s wei aan de Pastorijweg. Alvorens hier op zondagmorgen kon worden gevoetbald, dienden allereerst de “kooflatten” te worden verwijderd. Verder had deze wei enkele evidente herkenningspunten: zo scheef als maar wat en een oude knotwilg bij een van de hoekvlaggen. Voorzover men kon spreken van kleedlokalen, waren die allerminst te vergelijken met de hedendaagse comfort; iedere dinsdag- en donderdagavond moest de reeds gememoreerde Casper Baumans vanuit zijn woning (aan de Pastorijweg) een electriciteitskabel over de weg spannen, zodat in de wintermaanden toch kon worden getraind; ook was er geen warm water; in alle jaargetijden moest men zich wassen in “dur komp”. In de loop der jaren had Vijlen een reputatie opgebouwd die er zijn mocht. Overal waar de Vijlense voetballers neerstreken, wisten de gastheren welke zware dobber hun te wachten stond; niet alleen op het veld. maar ook erbuiten wist men zijn mannetje te staan. Velen zullen zich ongetwijfeld de legendarische wedstrijden tegen Willen IV, V.T.V., Lemiers, Sibbe, Bocholtzerheide, Eperheide enz. als de dag van vandaag herinneren. De reizen naar uitwedstrijden werden afgelegd per fiets of vrachtwagen (bestuurd door vader van Leo en Jef Niks); deze reizen waren een belevenis op zich. In het bezochte dorp werd het nodige bier en worst, evenals klompen, ingeslagen voor de thuisreis. Dat de meegenomen artikelen ook wel eens werden vergeten te betalen deed de pret alleen maar stijgen. In het clublokaal aangekomen vloeide het bier weer rijkelijk en op de tonen van “Holder de bolder, we hebben een koe op zolder” werd er gedanst, waarbij de kachel menige keer het loodje moest leggen. Eind jaren veertig, begin vijftig was Dhr Hamerlinck trainer en onder zijn leiding werden diverse mooie successen behaald, waaronder een kampioenschap in 1953, voor het 2e elftal. In 1953 richtte hij samen met Leo Jehae een Jeugdafdeling op, die voortvloeide uit het schoolvoetbal. Giel Kusters was de eerste gediplomeerde jeugdleider; destijds een vereiste om een eigen jeugdafdeling te kunnen starten. Helaas is veel waardevol documentatie materiaal bij een brand, in de vijftiger jaren, in vlammen opgegaan.

Algemene ledenvergadering 1 september 1957:

“De aanvoerder is verplicht te zorgen dat het ruilformulier juist wordt ingevuld. Verder mag onder de wedstrijd niet van plaats verwisseld worden, zonder toestemming van de aanvoerder”.

Steeds ging het met V.V.S. en R.K.V.V. Vijlen crescendo en de goede prestatie droegen er toe bij, dat het ledenbestand als maar steeg. Dit leidde tot de formering van een 3e elftal in 1959. In 1960 wisselde de voetbalvereniging van clublokaal, men trok naar de Boom, naar café Severijns. In 1960 ook werd het kampioenschap in de 1e klasse afdeling Limburg behaald en stapte de R.K.V.V. Vijlen de gelederen der K.N.V.B. binnen. In de 4e klasse K.N.V.B. was Vijlen steeds een van de betere teams en in 1965 leidde trainer Paul Aretz het eerste team naar het kampioenschap in deze klasse. Men promoveerde naar de 3e klasse. Iedereen die dacht, dat Vijlen nu het topje van haar kunnen had bereikt, kwam bedrogen uit. Vijlen was niet, zoals velen verwachtten, een van de staartploegen, in tegendeel men mengde zich in de strijd om de hegemonie in de derde klasse. In de competitie 1966-1967 leek Vijlen rechtstreeks op een kampioenschap af te stevenen. In een beslissingswedstrijd moesten Vijlen en Heilust gaan uitmaken wie zich de kampioen in 3B mocht noemen. Heel Vijlen toog met toeters, bellen, vlaggen en spandoeken naar stadion Kaldeborn te Heerlen om hun jongens een hart onder de riem te steken. Voor niet minder dan 10.000 enthousiaste toeschouwers speelde zich een groots spektakel af, met aan het eind van de reglementaire speeltijd en de verlenging een 0-0 uitslag. Een 2e beslissingswedstrijd werd de daarop volgende zondag in hetzelfde stadion gespeeld. Al deze mensen, die in de eerste wedstrijd genoten hadden van een sprankelende, dramatische en aantrekkelijke voetbalshow kwamen ook nu weer naar het stadion. Helaas voor Vijlen zagen zij Heilust met 1-0 winnen. In Vijlen ging men echter niet bij de pakken neerzitten; bestuur, trainer en spelers bleven doorknokken. In 1967 moest men nogmaals noodgedwongen voor anderhalf jaar uitwijken naar de Hilleshagerweg; het terrein aan de Pastorijweg werd namelijk omgetoverd in het huidige sportpark aan het Weideklokje. De competitie 1968-1969 bracht voor Vijlen het (tot nog toe) sportieve hoogtepunt in haar bestaan. Met groots machtsvertoon werd de R.K.V.V. Vijlen, onder leiding van André Maas, kampioen in de 3e klasse en het kleine Vijlen toog naar de 2e klasse van de K.N.V.B. Toen was dit de op één na hoogste amateur-klasse. In de top van het amateurvoetbal wist Vijlen zich aanvankelijk goed te handhaven, maar na drie jaar viel dan toch het doek, Vijlen moest het Walhalla van het amateurvoetbal vaarwel zeggen en degradeerde naar de derde klasse. Voor het eerst in de geschiedenis, sinds 1935, degradeerde het 1e elftal. Nooit eerder in 37 jaren had men kennis gemaakt met het degradatiespook. Niet alleen het 1e elftal speelde in de op één na hoogste amateur-klasse; ook de A-jeugd speelde toen erg hoog. Van deze lichting is alleen Jo Bock nog actief: aan het einde van afgelopen seizoen werd hij geëerd voor zijn 750e wedstrijd in het tenue van onze club. In de derde klasse bleef Vijlen enkele jaren verdienstelijk meedraaien; geleidelijk aan werd de tegenstand echter te sterk; dit resulteerde in degradatie van het 1e elftal naar de 4e klasse in 1980. Het getuigt echter van enorme wilskracht en mentaliteit dat het vlaggeschip van de vereniging opnieuw kampioen werd in de 4e klasse. Dit gebeurde in een beslissingswedstrijd in Gulpen tegen R.K.V.C.L.; dit duel werd toen voor niet minder dan 1500 toeschouwers met 2-1 gewonnen. De doelpuntenmakers van toen waren Jos Vaessen en Jo Baltus. Vijlen kon zich helaas niet waarmaken in deze klasse en het daarop volgende seizoen degradeerde men weer. Gedurende enkele jaren bleef men in Vijlen met de moed der wanhoop knokken tegen het degradatiespook. Gelukkig werd dit gevaar overwonnen en werd Vijlen weer een volwaardige vierde klasse. In 1985 vierde onze voetbalvereniging haar Gouden Jubileum. Van de toenmalige 6 nog in leven zijnde oprichters zijn er vandaag de dag helaas nog maar 2 onder ons: Herman Zinken uit Nijswiller en Dolf Niks uit Gulpen. Van de 13 jubilarissen zijn er thans nog 8 lid van de vereniging, 5 van hen behoren ook dit maal weer tot de gefêteerden. In datzelfde jaar (1985) bewees het vlaggeschip van de vereniging nog steeds een danig woordje mee te kunnen spreken in de vierde klasse. Met de van Caesar teruggekeerde Leo Vaessen in de gelederen, behaalde men samen met Keer de eerste plaats. In een beslissingswedstrijd te Eys moest men helaas (voor 2400 toeschouwers) met 1-0 het onderspit delven

De Limburger, maandag 02 juni 1985:

“Op het moment dat de 2400 toeschouwers al rekenden op een verlenging gebeurde het. Met nog ruim tien minuten te spelen, kopten twee Vijlen-verdedigers finaal onder de verre uittrap van de Keerdoelman. Het leer viel voor de voeten van Nico Hermans en deze kon ongehinderd inschieten”.

Een jaar later bewees het 2e elftal, hoofdzakelijk rond enkele oudere en ervaren spelers gebouwd, dat men het voetballen nog lang niet verleerd had. In een klasse met maar liefst 4 eerste elftallen (Epen, Wahlwiller, Partij en Reymerstok) behaalde men een prachtig kampioenschap, ofschoon op de allerlaatste speeldag (Koninginnedag) met 2-0 werd verloren in en tegen Nijswiller 2. Omdat ook de concurrenten Partij en Wahlwiller diezelfde dag hun wedstrijden niet in winst wisten om te zetten, kon men toch de kampioensvlag hijsen. Deze hoge klassering van het 2e elftal was echter maar van korte duur: na 2 jaren in de 1e klasse Afdeling Limburg te hebben gespeeld werd men nota bene door de huidige partner bij jeugd en veteranen Lemirsia op de allerlaatste speeldag tot degraderen gedwongen.

In 1989 werd de kantine, de belangrijkste bron van inkomsten, verbouwd tot de mooie ruimte die zij nu is; de toiletruimten werden naar buiten uitgebreid; ook werd er een mooie keuken geplaatst, zodat de hongerige magen na de wedstrijden en trainingen beter kunnen worden gevoed. In datzelfde jaar deed het 1e elftal weer van zich spreken; onder leiding van trainer Arthur Isenborghs bleek men dat seizoen de sterkste ploeg in de 4e klasse B te zijn. Op de laatste speeldag {06 mei 1990} werd gelijk gespeeld in en tegen Iason; omdat concurrent RKASV, waarvan men thuis nog met 0-3 had verloren, in Mechelen ook bleef steken op een gelijkspel, kon men zich storten in het feestgewoel.

“Vijlen in slotminuut naar de titel”

Drie minuten voor het einde rolden de Vijlen-supporters de spandoeken in. Ze hadden zich al neergelegd bij de nederlaag. Plotseling kwam de 30-jarige routinier Leo Vaessen in balbezit……..

Bij het clublokaal A gen Boom werd men afgehaald door de Harmonie St. Martinus en vervoerd in de Paardentram van Frans Hegger maakte men een ware triomftocht door het dorp.

In het daarop volgende seizoen leek alles van een leien dak te verlopen. Aan het begin van de winterstop stond men met 19 punten op een riante tweede plaats. Men durfde het bijna niet uit te spreken, toch dacht menigeen al stiekem aan een kampioenschap. Des te harder was de klap toen men in de laatste 9 wedstrijden slechts 2 (twee!) punten wist binnen te halen. In dat jaar dienden ook nog eens vier ploegen te degraderen: en jawel, Vijlen was hier een van. De laatste jaren draait men redelijk mee in de bekende 4e klasse B. In het seizoen 1993-1994 wist men zelfs nog een periodekampioenschap te behalen. In de nacompetitie bleek Keer echter weer te sterk. Het bestuur, dat in 1992 flink werd uitgebreid, is er, samen met alle leden, alles aan gelegen dat het 1e elftal nog enkele jaren kan meehobbelen in voornoemde klas, in afwachting van jeugdige spelers. Het motto van het huidige bestuur is heel duidelijk: “Sfeer bevorderen; leden betrekken bij wel en wee van de vereniging”! Op allerlei manieren tracht men de leden nog meer bij de club te betrekken. Het is niet meer vanzelfsprekend dat het bestuur alle klussen opknapt; het is de bedoeling dat klussen die gezamenlijk kunnen worden aangepakt ook daadwerkelijk samen worden uitgevoerd. Tot nog toe lukt dit vrij aardig.

Bron: het jubilieumboekje ter gelegenheid van het 60 jarig bestaansfeest.

 

Vervolg historisch verslag RKVV Vijlen ná 60-jarig jubileum

Het seizoen na het jubileum werd het hoofd veld omgeploegd en opnieuw ingezaaid, waardoor alle elftallen genoodzaakt waren hun thuiswedstrijden in Lemiers te spelen. Na een lange weg bij de Gemeente afgelegd te hebben kon in 1996 gestart worden met de renovatie van het complex/kleedlokalen. De accommodatie van RKVV Vijlen zou de verdere jaren nog verder opgewaardeerd worden. Op 18 oktober 1997 wordt door Pastoor van de Ven het nieuwe jeugdhome “’t Belke” ingezegend, waardoor onze jeugd een eigen plekje binnen onze vereniging krijgt. Dat de investeringen in onze accommodatie niet voor niets zijn gedaan blijkt uit het feit dat onze leden, tijdens een extra ingelaste ledenvergadering op 18-11-1999, unaniem tegen een fusievoorstel met Lemiersia en Wit Groen VC stemmen. Tijdens deze vergadering werd tevens besloten om de oefenhoek te voorzien van gras/zand, in plaats van de huidige gravel. De navolgende jaren groeit onze jeugdafdeling zo hard dat wij een serieus ruimtegebrek krijgen. Het totale ledenaantal stijgt tot rond de 220 leden. Het heeft niet veel gescheeld of er was een 4de elftal gekomen. In augustus 2003 wordt dan ook gestart met een vergunningsaanvraag bij de Gemeente voor een derde kleedlokaal. In 2003 wordt tevens een nieuwe afrastering rondom ons hoofdveld geplaatst en wordt een beregeningsinstallatie in gebruik genomen Het zal uiteindelijk meer dan 2 jaar duren, voordat gestart kan worden met de bouw van het extra kleedlokaal. In december 2005 wordt gestart met de bouw en tijdens het miniveld voetbaltoernooi wordt het derde kleedlokaal voor het eerst in gebruik genomen. Tevens worden 2 nieuwe lichtmasten geplaatst op onze oefenhoek. In november 2006 worden onze oude dug-outs gesloopt door onze eigen leden en 2 nieuwe gebouwd. Op onze huidige accommodatie kunnen wij trots zijn.

Sportief gezien heeft Vijlen na het laatste jubileum pieken en dalen meegemaakt. Dieptepunt was de degradatie van Vijlen 1 naar de 5e klasse in het seizoen 2001-2003. In beslissingswedstrijden tegen RKMVC (0-3 nederlaag) en vervolgens tegen WVV (0-1) nederlaag, moest Vijlen zijn meerdere erkennen in beide tegenstanders en zo degraderen naar de 5e klasse. Ergens is deze degradatie goed geweest, want door te kiezen voor de jeugd, is in de 5e klasse de basis gelegd voor de latere succesjaren. In het seizoen 2005-2006 werden zowel Vijlen 1, als Vijlen 2 (5e klasse) ongeslagen kampioen. Vervolgens speelt Vijlen 1 elk seizoen mee voor de prijzen in de 4de klasse tot heden. De opzet om Vijlen 2 qua niveau korter bij Vijlen 1 te krijgen slaagt in het seizoen 2008/2009. Vijlen 2 wordt weer ongeslagen kampioen in de 4de klasse en promoveert naar de 3de klasse. Een klasse waar momenteel gevecht wordt voor lijfsbehoud. Ons derde elftal is na enkele succesvolle jaren in de 5e klasse in het seizoen 2001/2002 gedegradeerd naar de zesde klasse waar men nu nog in speelt. Al jaren spelen onze veteranen hun wedstrijden. Na enkele zware jaren, waarin het voortbestaan aan een zijden draadje heeft gehangen, is er nu weer een solide aantal veteranen om nog jaren vooruit te kunnen. Door de explosieve groei van onze jeugdafdeling heeft het jeugdbestuur door de jaren heen een topprestatie geleverd om toch ieder jaar weer opnieuw voor voldoende kader te zorgen, zodat het voortbestaan van RKVV Vijlen in ieder geval de eerste 10 á 15 jaar gegarandeerd is. Het succes van de laatste jaren vloeit hieruit voort.

Bestuurlijk is er sinds het 60-jarig jubileum ook het één en nader veranderd. De voorzittershamer is na het 60-jarig jubileum door Hub Vermeeren overgedragen aan Math Gulpen. Math heeft deze functie tot en met de aanvang van seizoen 2003/2004 uitgeoefend, waarna hij de voorzittershamer heeft overgedragen aan Harrie Bergmans, die deze functie tot op heden verricht. Bij aanvang van het seizoen 2003/2004 is het complete dagelijkse bestuur vervangen. De secretarisfunctie is door Bert Kusters overgedragen aan John Hengelbrock, die momenteel Algemeen secretaris is, en aan Frans Bergmans die wedstrijdsecretaris is. Het penningmeesterschap is door Eric Hengelbrock overgedragen aan Wilbert Beckers, die in het seizoen 2007/2008 zijn functie weer heeft overgedragen aan Paul Brauers. Het huidige bestuur bestaat uit de volgende leden: Harrie Bergmans, Paul Brauers, Frans Bergmans, John Hengelbrock, Hub Bock, Jos Mullenders, Math Gulpen, Casper baumans. De groei van de vereniging heeft het bestuur aangezet om het beleid te formaliseren en vast te leggen in een beleidsplan voor de jaren 2006-2010. Dit beleidsplan is met gepaste trots gepresenteerd tijdens de jaarvergadering van seizoen 2006/2007 en overhandigd aan de Gemeente in de persoon van wethouder Lambert Jaegers. In 2010 verloopt ons eerste beleidsplan en dient opnieuw beoordeeld en waar nodig aangepast te worden. Door de jaren heen is de sponsorwerving verder geprofessionaliseerd. Via moderne communicatietechnieken als website, beamers, tv, promotieborden, reclameborden etc., wordt tijdens en na de wedstrijden reclame gemaakt voor onze sponsoren. Kijk bv. eens op www.rkvvvijlen.nl .

RKVV Vijlen is een vereniging die gedragen wordt door vrijwilligers. Het succes van een vereniging wordt bepaald door de draagkracht van de leden. Tot op heden is het steeds gelukt om “onze club” op een goede manier draaiende te houden. Onmisbaar hierin zijn de vrijwilligers. Het wordt echter steeds moeilijker vrijwilligers te vinden die tijd willen of kunnen vrijmaken voor RKVV Vijlen. Dat RKVV Vijlen leeft binnen de gemeenschap blijkt uit het feit dat ook voor het 75-jarig jubileum zich ca. 40 vrijwilligers hebben aangemeld voor de organisatie van een spetterend feest.

De toekomst voor RKVV Vijlen ziet er echter niet al te rooskleurig uit. Onze jeugdafdeling kan vanaf volgend seizoen alleen nog combinatieteams inschrijven, gezamenlijk met Rood Groen LVC en niet meer zelfstandig verder. De aanvulling vanuit de jeugd komt hierdoor op een laag pitje te staan en zal uiteindelijk nagenoeg stoppen. De consequenties voor de senioren kan iedereen zich wel indenken.

Bron: Jubileumboek ter gelegenheid van het 75-jarig jubileum